Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. . Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Her şey böyle başladı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. . Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. . Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. . Her şey böyle başladı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı.